په پښتو ژبه کي يو ډول اشعار سته چي شاعر يې نه وي معلوم او د لنډيو په نامه ياديږي . لنډۍ زياتره د ښځو له خوا نارينوو ته ويل سوي دي . د لنډۍ لومړی بيت نهه سېلابه او دوهم بيت يې ديرلس سېلابه وي . په پښتو کي لنډۍ په مختلفو حالاتو کي ويل سوي دي لکه حماسي ( جنګي ) د پسرلي په وخت کي، د مسافرت په وخت کي او په نورو وختو کي ويل سوي دي . دلته به يې يو څو لنډۍ د نمونې په ډول راوړو :
١ ــ ملي لــــنډۍ : ســـر مي لــه تن څخه جلا کئ که مـــي بـــــــګړۍ د بې ننګۍ تړلې وينه ارمان دي نه کړي هغه ميندي چي خپــــل اولاد د وطــن زيار ته لويوينه د لـــويو غـــــرو سيل مي وکړ اوس مي يـــاديږي د شينکي وطن باغونه خدای مــــي دي درولي وطنه دا څه ژوندون دئ چي بې تا ږدم قدمونه
٢ ــ اجتماعي لنډۍ : پـــــــه دنيـــــا مـــــه نـازېږئ خلکو دنيـــا فـــــاني ده په ارمان به ځني ځو نه پـــــه اصل څـــوک نه سړی کيږي سړی هغه دئ چي يې خوی د سړي وينه د سر دښمن مي هوښيار ښه دئ زه د بې عقل پــــه دوستي ستومانه يمه مخ بې په دواړو خواوو تور وي چي د قــــلم پــــــه شاني دوې ژبي لــرينه
٣ ــ حماسي ( جنګي ) لنډۍ : توري بــــه نــه کړو نو به څه کړو چــــي مــــــو شيـدې د پښتنې رودلي دينه جانان مي سر پر وطن کښېښود پـــــه تــــــار د زلـــــــفو به کفن ورته ګنډمه تـــــوري وهـــــــه بری بـــــه مومې که بـــری نـه وي ځوانان تل په تورو مرينه زلمي په جنګ کي تــــوره وکړه ځکه هــــمزولي څپلۍ سمي راتـــــــه ږدينه خال به د يار له وينـــو کښېږدم چي شينکي باغ کي ګل ګلاب و شرموينه
٤ ــ د پسرلي په وخت کي : بـــورا بــه خدای په ګلو موړ کي باغوانــــه ستا نيمګړئ نيــت مي ژړوينه ستا بـــــه د ګلو دوران تـــېر سي زما بــــــه پـــــاته سي د زړه سوي داغونه د ګـــل ګــــــلاب د ګــــل د پـــــاره نجونــي ولاړي د باغوان ســـــــــلام کوينه خدايـــه ما ګل د ګل ګلاب کـــې چي د جــانان په غېږ کي پاڼي پاڼي سمه د ګلو ډک اوربل پرې ټيټ کــړه که شيرين يار پر زکندن وي روغ به سينه خدای دي د رود د غاړي ګل که چي د اوبو په پلمه درســم بوی دي کړمه زمــــــا د زړه ګـــــــلابـــــــه راســـــه پــــر نــــورو خلکو پســــــرلی پر ما غمونه
٥ ــ د پردېسۍ په وخت کي : يـــــــواري بــــــيا پــــــر دې لار راسه پـــــر پـــــخواني پلونو دي و لوېدل ګرزونه مسافــــــري دي روزي مـــــه ســــــــه زه دي په سپينه خوله بيده پرې ايښې يمه ګل مي په لاس کي مـړاوئ کيږي پــــــردی وطــــــن دئ زه يې چــــاته و نيسمه جانان چي ځي په مخ دې ښه سي زړه يــــې زمـــــا پـه زلفو بند دئ را به سينه
٦ ــ د بېلتانه په وخت کي : په تا بــه کوم وطن رڼا وي زه د هجــــــــران و تروږمۍ ته ناسته يمه زه د پسرلي تر ګل تازه وم ستا پــــه بېلتون کي لکه پاڼه ژړه سومه زه هم هغه مــــسته ليلا يم که رنګ مي ژيړ دئ له اشنا نه بېله يمه
٧ ــ د ديدن په وخت کي : ديدن د ګلو غنچه نه ده چي د رويبار په لاس يې يار ته و لېږمه د لويي لاري مسافـــــــره په ديدن موړ سوې که مخ بيا در واړومه څراغه بلي لمبې وکــــړه وروستی ديدن دئ بيا به نه وي ديدنونه
٨ ــ د ګودر پر غاړه : د ګـــــودر هــــر بــــــوټئ دارو دئ چي پـــــرې لګيــــــږي د نجنکيو پــلوونه پر ګودر سور سالو ښکاره ســــو ما وېل دا تورو اوبو اور واخيست مينه که ديـــــدن کړې ګــــودر ته راسه زه بـــــه منګی پـــــه لپو ورو ورو ډکومه |