رحمان بابا په
١٠٤٢ هجري قمري ( هجري سپوږميز ) کي د پېښور په بهادر کلي کي زېږېدلئ
دئ . د پلار نوم يې عبدالستار او په قوم مومند وو .
رحمان بابا د
پښتو ژبي يو نامتو شاعر دئ . د ده شعرونه زياتره تصوفي جنبه لري . د ريـــــــــا د زاهــــــــــدۍ زمـــــــــا تـــــــوبه ده چي يې کاندي څوک په رسم و په عادت پـــــه ورځ پــــند او نصيحت وايي و بل ته پــــــه شپه نـــــاست وي د مغان په خرابات دين يې دام وي د دنيا په لار کښي ايښئ پــــــرې را اړوي وحشـــــــــيان د مـخلوقات د هــــــغو پـــــــه لــــوريې سترګي وي ختلي چـــــــي پــه لاس کې سرسايه وي يا زکات زه رحــــمان لــــــــه هسي خلـــــقه پناه غواړم هــــــر چـــــي لاف کړي په خلاف د مقامات
رحمان بابا په يوه غريبه کورنۍ کي پيدا سوئ دئ او په خپله غريب وو، خو دغه غريبۍ هيڅ وخت د ده همت نه دئ ټيټ کړئ او نه يې چا ته لاس غزولئ دئ ، لکه چي وايي :
څـــــوک دي را کانـــــدي قسم په کردګار کــــــه درم لــــــرم پـــــه کــــور کي يا دينار زه درم او دينــــار نـــــــه لــــرم په کور کي ولــــي نــــــور خلـــــک مـــي بـولي دنيادار دا پـــــه دې چي نـه له ځايـه چېرته خوځم نـــــه د هيڅ يـــــوه مخلوق يــــــــم منت بار آب و خـــــور لکه اسيــــا په ځای را رسي په خپل کور کي مي سکون دئ هم رفتار لــــکه ونــــــه مستقيم پـــــــــر خپل مقام يم کــــــه خــــــزان را بـــــــــاندي راسي که بهار
رحمان بابا بل ځای نا اميده کسانو ته داسي د اميد ډاډ ورکوي او وايي :
هر ګــــــــره ،
ګره کشا لري کمبخته |
